We hadden een lading poot aardappels geladen in Beverwijk voor Maputo Mozambique. Na 18 dagen varen kwamen we aan in Maputo. Het was op een zondag dat we aankwamen. We gingen buiten voor anker om te wachten wanneer we naar binnen konden. Het was bloedje heet weer en de airco aan boord was niet echt je van het. De zee was rustig en het water prachtig licht blauw en super helder. We vroegen aan de kapitein of we konden gaan zwemmen in zee die middag. De kapitein ging via de marifoon vragen aan een oostduitse vistrawler of het veilig is om te zwemmen hier in de baai. De kapitein kreeg antwoord van de duitse schipper. We wachten hier op een nieuwe bootsman. De oude bootsman was overboord gevallen tijdens het binnen halen van de netten. Hij was binnen een minuut opgegeten door de haaien. Het werd dus geen zwemmen voor ons die middag.
We gingen naar binnen om de aardappels te lossen. De lading eigenaar was niet blij met de aardappels. De kwaliteit was zo slecht dat we niet mochten lossen. We hadden 18 dagen gevaren + een paar dagen voor anker gelegen , dus waren we toe aan een stap avond aan de wal. Helaas voor ons mocht NIEMAND de wal op behalve de kapitein, maar met begeleiding van een staats politie agent. Mozambique was toen nog een zwaar communistisch land.
We moesten wachten op een delegatie uit Nederland die bestond uit : de aardappel leverancier. Verzekerings mensen en aardappel experts van het ministerie voor landbouw om het geschil ( haha) op te lossen met de lading ontvanger. Dat heeft nog eens een week geduurd. Eindelijk konden we dan toch de aardappels lossen.we moesten ons zelf vermaken aan boord.en we konden alleen wat wandelen in de haven. Daar stond de kade vol met hulpgoederen . Containers , vrachtwagens autobussen, wegenbouw machines etc.met bordjes er op welk land wat gedoneerd had. Alles bleef gewoon jaren lang in de haven staan weg te roesten we kregen ook bezoek van bemanning van oost duitse trawlers. Ze moesten stiekum bij ons aan boord komen , want dat was ten strengste verboden . Ze vergaapte zich aan onze tijdschriften zoals nieuwe revu , panorama, en onze 🔞blaadjes ze vertelde over de embarlijke omstandig heden aan boord en bij hun thuis in de DDR.
In die tijd probeerde ik te stoppen met roken. Een duitse visserman drukte mij op het hart. "ein Seemann raucht!!" Die uitspraak heeft mijn hele leven achtervolgd. Het is me tot nu toe niet gelukt te stoppen met het roken van zware shag.
We waren erg blij dat we leeg konden vertrekken uit Maputo richting Mar del Plata , Argentinië. Toen we net een dag vertrokken waren is de haven gebombardeerd door de Zuid Afrikaanse luchtmacht. Ze hadden info gekregen dat in Maputo wapens voor het A.N.C werden gelost afkomstig uit de U.S.S.R. We hadden dus het geluk daar niet te zijn pfff. Onderweg naar argentinië ( wat ook een eindje varen is ) kwamen we langs het eiland in de zuidelijke Atlantische oceaan " tristan de chuna" het was s,morgens vroeg en het begon net licht te worden. Ik was in de machine kamer en ging even naar het dek om een luchtje te scheppen. Ik zag in de verte een enorme hoge berg. Ik schrok me te pletter en dacht dat ik hallucineerde.😅
Mar del Plata
Agentinië 🇦🇷
Op bijna elke reis bij seatrade deed je wel een keer Mar del Plata aan om vis / gamba's te laden. We lagen meestal vlak bij het havenhoofd . Aan de zee zijde van het havenhoofd was er een grote kolonie walrussen en zeehonden die daar hun thuis hadden. De lucht van die beesten is met geen pen te beschrijven pfff. Als je naar een natuur documantaire kijkt over walrussen dan heb je geluk dat je die stank niet mee krijgt. We zaten dus altijd minimaal een week in die vreselijke stank. Niemand kon daar iets aan doen. Het was altijd leuk passagieren daar. Vele leuke uitgaans gelegenheden. Mar del plata is het scheveningen van Argentinië.
De inflatie was toendertijd ( en nog steeds) enorm hoog. Als je bij de kapitein voor honderd gulden pesos bestelde , kon je daar de hele week van stappen op de wal. Als je 3 maanden later terug kwam kon je niet eens een rol drop kopen van die zelfde hoeveelheid pesos. Grappig was ook te zien de prijskaartjes in de winkels met bedragen van soms 10 of meer nullen voor een paar schoenen.
De haven dienst toendertijd had beschikking over 2 stoom sleepboten uit 1918 !! Het was altijd een genot om naar die " grand old ladies" te kijken. Ook aan de wal in de vries huizen hadden ze koel installaties uit het stenen tijdperk , maar werkte nog top.
Montevideo was mijn favoriete haven om te bezoeken. Je ligt met het schip nl midden in het cenrum van de stad. Je kon dus lopen naar het vertier zonder een taxi te moeten gebruiken. Het leek toendertijd alsof de tijd had stil gestaan sinds de jaren 30 van de vorige eeuw. We kwamen in Montevideo om vis of garnalen te laden voor europa of de u.s.a. Er was een nachtclub in de haven " rowing club" waar ze elke zaterdag avond een salsa avond hadden met een life big band. Ik heb daar enorm van genoten ,want ik hou enorm van zuid amerikaanse muziek. Ik ben een liefhebber van classic cars. Toendertijd reden er nog voor dagelijks gebruik auto's rond van ver voor de oorlog. Een whalhalla dus voor de classic car lovers
Er kwamen regelmatig lieden aan boord om spullen te verkopen aan de zeelui. Op een gegeven moment kwam mr julio iglesias ( die naam vergeet je net snel) aan boord om leren jassen aan te smeren. Hij nodigde mij uit om met zijn auto naar zijn winkel te gaan. Ik wilde een leren jas kopen net zo als de WW2 piloten met een schaaps wollen kraag. Die had hij wel in de winkel. Hij reed in een packard straight 8 uit 1936. Ik was onder de indruk van die auto omdat hij fantasties reed. Ik vertelde hem dat ik z,n auto wilde kopen
Hij wilde hem wel kwijt voor $ 1600 us dollar. Ik hapte meteen toe. We zouden immers naar rotterdam gaan met een lading gamba's. Ik aan de kapitein gevraagd of de auto mee kon aan dek. Na wat aarzeling en gezeur stemde hij toe. Maaaar , het laad plan kreeg een andere wending. De garalen reis was canceled , en we moesten vis gaan laden voor Nigera 😪 de deal met de auto kon helaas niet doorgaan. Ik heb nog wel de piloten jas gekocht van julio iglesias.
We kwamen met regelmaat in lagos nigeria om vis te lossen. Het duurde meestal een week tot 10 dagen voordat we naar binnen konden. Het lossen van de vis duurde ook vaak langer dan een week. In de haven lag een bagger opleidings schip met nederlandse bemanning. "Sea lion" Ze hadden voor hun zelf een soort bruin cafè in het voorschip. We gingen daar regelmatig even buurten. Er waren ook 2 nederlandse haven sleepboten aktief in de haven. Die haalde ons op om naar het tarkwa strand te brengen in ruil voor een doos heineken . Er lagen ook 2 ex nederlandse hektrawlers die verkocht waren aan nigeria. De " eki " en de " okwa ," Op 1 van die trawlers had ik nog een reisje gemaakt toen ik nog op de lts zat. Er waren veel problemen met die trawlers omdat ze niet geschikt waren voor zeewater temperarturen van 30 graden. Ik had het erg te doen met de nederlanders aan boord die de schepen moesten runnen. Op elke boot zaten 50 nigerianen die allemaal via via een baan hadden gekregen op die trawlers.
De smit belgië en smit lagos waren aktief in deze haven.
" eki " ex rijnmond 4 KW 85
Gloucester
Massachusetts U.S.A 🇺🇲
De schepen van seatrade kwamen regelmatig in Gloucester mass. U.S.A om vis en gamba,s te lossen. Toen ik een keer in Gloucester was met de icelandic zou ik daar afgelost worden. We hadden een stuurman aan boord met een merkwaardige liefhebberij. Namelijk een lekker potje knokken in de kroeg. Overal waar je met hem op stap was zocht hij ruzie met de locals en eindigte in een vecht partij. Dat vond hij geweldig. Het was een stevige kerel die heel wat kon incasseren. Ik ging mijn koffertje inpakken , en de mannen gingen stappen op de wal met de stuurman. Ze kwamen terecht in een kroeg waar veel vietnam veteranen waren. De stuurman had iets geroepen naar de veteranen dat ze allemaal zielige mietjes waren o.i.d. Dat heeft hem duur komen te staan. De veteranen hadden lettelijk zijn gezicht verbouwd. Hij had geluk dat hij het heeft overleefd. Na bezoek aan het zieken huis waar er gehecht moest worden werd hij weer aan boord gebracht. Man man man wat zag de stuurman eruit. Hij kon nog amper kijken 👀 maar hij was een bikkel en ging gewoon weer aan het werk.
Op de kade stonden veel van die imposante amerikaanse vrachtwagens. Ik ging even daar kijken en kwam in gesprek met een chauffer die in een opgepimpte peterbuilt reed. Hij had een zuidelijk accent ( ala the dukes of hazzart ). Hij vroeg aan mij of hij de machinekamer kon bekijken van de icelandic. Dat vond ik ok en gaf hem een rondleiding in de machine kamer. Toen hij de imposante hoofdmotor zag scheeuwde hij met z,n zuidelijk accent TJOOOWIE I WISH I HAD THAT ENGINE IN MY TRUCK. dat was zo grappig. Ik mocht naar huis want mijn aflosser was aan boord gekomen. Ik werd door de scheeps agent naar het vliegveld van Boston gebracht. Dat deel van de u.s.a deed me veel denken aan scandinavië. Op het vliegveld moest ik eerst officieel het land binnenkomen , alvorens weer te kunnen vertrekken. Nu stonden in mijn paspoort stempels van de u.s.s.r . Ik was op de schepen van holwerda in Riga en Ventspils geweest wat toen nog bij de u.s.s.r hoorde. Dat was reden voor de amerikaanse autoriteiten om mij eerst te verhoren alvorens ik officieel het land binnen mocht komen. Ik heb meer dan een uur in een verhoor kamer doorgebracht. Ze wilde precies weten wat ik had uitgespookt in de u.s.s.r. ik was gewoon matroos op een vrachtboot en had de bestemming niet zelf uitgekozen. Ze bleven maar doorzagen over mijn bezoek aan Riga. Ik was bang dat ik mijn vlucht naar London zou gaan missen. Uiteindelijk kreeg ik toch mijn stempel zodat ik het land officieel binnen kon komen. 5 minuten later werd ik weer uitgeklaard omdat ik langs de customs naar de gate ging. Het scheelde een misschien minuut, anders had mijn vlucht gemist.
Maak jouw eigen website met JouwWeb